نوشتن از زنان در کشوری چون پاکستان، برای نویسنده موقعیتی بغرنج است. وضعیت زنان چنان تراژیک و هراسناک است که به نوشتن از سرزمین عجایب می ماند. تفاوت این است که اینجا هیچ چیز بامزه ای در میان نیست. در آخرین اقدام، به گزارش بی بی سی، روحانیون و بزرگان قبیله ای در شمال غرب پاکستان زنان را از حضور در بازار بدون حضور یکی از وابستگان مردشان، منع کرده اند. این تصمیم در نشستی در مسجدی در منطقه «کرک» پاکستان گرفته شده و با بلندگو اعلام شد. گزارش شده که هدف این اقدام این است که توجه مردان در ماه رمضان، منحرف نشود. آنها از فروشندگان خواسته اند تا به زنانی که بدون همراه برای خرید آمده اند، کالایی نفروشند. همچنین پلیس برای عملی شدن این ممنوعیت تحت فشار است. پیشتر در همین منطقه مردان از پوشیدن لباس های «تنگ» منع شده بودند. زنان سال های دراز برای دستیابی به حقوق اولیه انسانی مبارزه کرده و پیشرفت زیادی داشته اند. با اینکه مبارزه هنوز ادامه دارد، برخی کشورها به شدت از استانداردهای به دست آمده عقب مانده اند. در پاکستان، دولت ضعیف، دستگاه قضایی ناکارآمد و تندروهای مذهبی، پاکستان را به یکی از ناامن ترین کشورها برای زنان تبدیل کرده است؛ آن هم در کشوری که نخستین نخست وزیر زن جهان اسلام را به خود دیده، عضو کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان است، سهمیه 17درصدی برای زنان در مجلس قایل است، چندین سازمان حمایت از زنان دارد و... در کنار خشونت های فیزیکی چون قتل ناموسی، اسیدپاشی و تجاوز، محدودیت های عجیب وغریب بزرگ ترین مانع رشد فرهنگی زنان در این کشور است. داستان ملاله یوسف زی، تنها یکی از داستان های این تراژدی دنباله دار است که اقبال رسانه ای شدن را یافت. با اینکه در سال های اخیر در مناطق میانی پاکستان، قوانینی به نفع زنان تصویب شد (از جمله قانون بازتعریف جرایم جنسی در سال 2006) در شمال غرب کشور و نزدیک به افغانستان که طالبان در آن نفوذ زیادی دارند، وضعیت زنان بسیار وخیم است. پلیس در این منطقه همدست طالبان است و روحانیون مذهبی خواهان اجرای سختگیرانه قوانین شریعت هستند.