موسیقی حاصل خلاقیت موزیسین های هنرمندی است که در هیچ جای دنیا به سفارش دولت کار نمی کنند، از این رو می توان گفت موسیقی برای بخش خصوصی است. در کشور ما هر جا دولت به صورت مستقیم در کار هنری هنرمندان دخالت داشته در نهایت اثر هنری نهایی چیز خوبی از آب در نیامده است مگر در مواردی که دولت، تنها نقش حمایتی داشته است. به نوعی نگاه نظارتی دولت در ساخت کارها موجب از بین رفتن انگیزه های موزیسین ها می شود.

البته این نکته را هم باید بگویم که همین حالاهم موسیقی چه در بخش انتشار آلبوم و چه در بخش برگزاری کنسرت ها و... در دست بخش خصوصی است و دولت فقط مثل یک مبصر بداخلاق بر آثار ما نظارت دارد که اگر تخلفی کردیم جلوی

اسم مان ضربدر بزند. اما من معتقدم اگر نقش دولت، حمایتی باشد و تنها از فستیوال هایی که برگزار می شود حمایت کند، می تواند در پیشبرد اهداف موزیسین ها موثر واقع شود. همان طور که در تمام دنیا این کار انجام می شود.

مثلاشهرداری تورنتو فستیوال «جاز» برگزار می کند، در این گونه فستیوال ها این نهاد دولتی تنها نقش حمایتی دارد و همین باعث شهرت هنرمندان جاز کانادا در سال های اخیر در دنیا شده است. اما در کشور ما متاسفانه مشکل اساسی ای در هنر وجود دارد و آن مدیریت کلان هنری است. دولت تا به امروز نقش ترمز را ایفا کرده و با منت گذاشتن درباره چیزهایی که حق طبیعی ما است انگیزه های ما را از ما گرفته است. به عقیده من این منت گذاشتن ها دستاورد مدیریتی محسوب نمی شود! جشن موسیقی ما بهترین اتفاقی بود که در موسیقی مملکت رخ داد. شاید کسانی که این کار را انجام داده اند الان تاثیر آن را نفهمند اما در آینده اثر بزرگ آن در موسیقی مشخص می شود چون فضای رقابتی سالمی را موسیقی به وجود می آورد و به هنرمندان انگیزه می دهد. این تازه شروع کار است و من فکر می کنم اگر چنین مراسم هایی ادامه پیدا کند و جلوی کارشان سنگ نیندازند می توان مراسم هایی را در شاخه های مختلف موسیقی

برگزار کرد. امید دارم که چنین اتفاقی بیفتد و دولت حمایت کند.