خانم خبرنگار صندلی ای ویژه درسالن کنفرانس خبری کاخ سفید داشت و جرج بوش را بدترین رییس جمهور امریکا می دانست و همه رییس جمهورهای امریکایی به سبب پرسش های نیش دارش و جواب هایی که باید بدان می دادند از دست او نگران بودند... آری صحبت از هلن توماس خانم خبرنگار ینگه دنیایی است که در کهنسالی در گذشت. حرف این نوشته نه به پرسش های بیرحمانه خانم خبرنگار برمی گردد و نه به جواب های پرزیدنت های این چند دهه که خوانش اصلی این ماجرا در جای دیگری است و مقصود این چند کلمه به جایگاه منتقد و نقد و خرده گیری برمی گردد که شاکله اصلی کار خبری است و توجهی که دنیای آزاد خبر به آن دارد و با توجه به چالش کشیدن همه صاحبان قدرت در امریکا باز هم شاهد آن هستیم که برای فردی بسان هلن توماس آنچنان جایگاهی قایل می شوند که در دیگر کشورها، شاید برای ریش سفیدان عرصه سیاست...

هلن توماسی که درباره یهودیان گفته بود باید گورشان را از فلسطین گم کنند، آن هم در برابر کسانی که لابی قدرتمند و ثروت عظیمی دارند در کنگره و سنا و به طریق اولی کاخ سفید... با توجه به همه این رک گویی ها و بی پروا نظر دادن، چرا می تواند چنین در جایگاه شامخ و سترگی قرار گیرد خانم خبرنگار؟!

جواب آنچنان هم سخت نیست بدین پرسش، آنچه اما سخت می نمایاند برای دگرانی است که در برابر روح پرسش گری، تاب مستوری شان اندک است و عرصه خبر و نقد و کنکاش را صرفا نه برای «دانستن و آگاه شدن» بلکه برای مونولوگ رفتاری شان می خواهند و این پارادایم اصلی و رفتارشناسانه چنین تفکری است... بد نیست یک بار دیگر به گزاره اصلی این نوشتار برگردیم: خانم خبرنگار صندلی ای ویژه در سالن خبری کاخ سفید داشت...!