یکی از اقدامات موثر مدیر سابق موسسه رسانه های تصویری، توجه به سینمای مستند و ارائه تعدادی از مستندهای مهم یا معمولی ولی جذاب در فروشگاه های محصولات فرهنگی بود، اقدامی که قطعا بازده اقتصادی بالایی ندارد، ولی در چارچوب الزامات فرهنگی قابل تعریف و تقدیر است. در میان مستندهایی که در این فروشگاه ها پیدا می شود، فیلم «پ مثل پلیکان» ساخته سال 1351 پرویز کیمیاوی، مستندساز نامدار ایرانی است که علی رغم گذشت 40 سال از ساختش همچنان مضمونی تازه و حتی حیرت انگیز دارد. کیمیاوی در اغلب کارهای مستندش به دنبال یافتن شخصیت های خاص و متمایز از اجتماع پیرامون بود و با تمرکز بر زندگی روزانه این آدم ها، رفته رفته به کنکاش در یافتن راز تمایز آن ها می پرداخت. آسیدعلی میرزای «پ مثل پلیکان» مانند قهرمانان فیلم های دیگر کیمیاوی نظیر «باغ سنگی» و حتی فیلمی که در فرانسه راجع به یک کهنه سرباز جنگ اول جهانی ساخته، آدمی است که به واسطه زندگی تنها در نقطه دورافتاده ای مثل ارگ طبس، متفاوت و حتی مجنون قلمداد می شود، ولی حرف ها و حتی اشعاری که خودش سروده و در فیلم هم شنیده می شود، گواه چهره دیگری از او هستند.