با تغییر شرایط جامعه در سال های اخیر شرایط زندگی نیز تغییر کرده است. تغییر میزان جمعیت در کشور، افزایش جمعیت جوان کشور در سال های اخیر و تغییر نیازهای نسل جوان با تغییر فناوری و ابزارهای زندگی امروز ایجاب می کند که شاخص هایی چون نقدینگی نیز تغییر کند. نگاهی به آمارهای مرکز آمار نشان می دهد در سال 1375 تعداد خانوار کشور بیش از 12 میلیون خانوار بوده که این میزان در سال 1384 به 17 میلیون خانوار رسیده و اکنون نیز از مرز 5/21 میلیون خانوار گذشته است.

طبیعی است که در 16 سال قبل یک خانواده دارای فرزندانی بود که علاوه بر مخارج جاری خوراک و پوشاک مخارج ناچیزی نیز به عنوان هزینه تحصیلی برای آن ها اختصاص می یافت. در آن زمان ابزارها نیز نسبت به سال های اخیر چندان گسترش نیافته بود و تنوع چندانی نداشت. اما با افزایش سن این افراد به دانشگاه ها وارد شدند. نیازهای آن ها تغییر کرد و ابزارهای مورد توجه آن ها نیز تنوع بیشتری یافت. امروز هر جوان ایرانی برخورداری از ابزارهایی چون تلفن همراه، رایانه، خودرو و دیگر امکانات رفاهی را کمترین خواسته خود می داند. در حالی که در 10-15 سال قبل وضعیت این گونه نبود.

شکی نیست که برای تامین این نیازها نقدینگی لازم است، اما عده ای از مخالفان و منتقدان دولت افزایش نقدینگی را نادرست می دانند و اصرار دارند که نقدینگی افزایش نیابد. استدلال آن ها این است که اگر مردم نقدینگی داشته باشند برای تامین نیازهای خود اقدام می کنند و تقاضا در بازار ایجاد می شود و افزایش تقاضا سبب افزایش قیمت ها و تورم می شود. با این استدلال به این نتیجه می رسند که نباید نقدینگی زیاد شود تا در نتیجه تقاضا افزایش نیابد و تورم نیز رشد نکند. معنای اصلی این حرف و این گونه استدلال این است که نیازهای افراد جامعه نباید تامین شود چون منجر به تورم می شود! این در حالی است که علم اقتصاد برای پیدا کردن راه های تامین نیازهای بشر ابداع شده و مورد استفاده قرار می گیرد و اگر این گونه فکر کنیم عملا صورت مساله که همان تامین نیازها است را پاک کرده ایم.