یا علی، کسی چون تو فضیلت لیلئ القدر را درک نکرد و طعم شیرین عبادت و راز و نیازهای شبانگاهی در محراب را نچشید. یا علی، هنوز هیبت صدای ملکوتی ات در شب نوزدهم سال 40 هجری نه در مسجد کوفه بلکه در افق های عالم به گوش می رسد، که

«به خدای کعبه رستگار شدم.»

شب قدر اگر چه بهتر از هزار ماه است و برترین زمان هاست، اما شاید اگر زبان داشت فریاد می زد که افتخارش آن است که نام علی را بر تارک خود دارد و از نام علی شرف دارد.

در ماه مبارک رمضان محراب مسجد کوفه به خون فرق مبارک کسی رنگین شد که آوازه عدالت و حقانیتش در چهار گوشه حقانیت و هستی بی مانند است.

روزنامه نگار*