گمان می رود اگر شاهنامه در تاریخ و فرهنگ این سرزمین به مدد همت کوه آسا و از جان و خانمان گذشتگی مرد مردستان طوس حکیم ابوالقاسم فردوسی طوسی سروده نمی شد اکنون ما ایرانیان به زبان و بیان دیگری سخن می گفتیم. حتی تصور به حقیقت پیوستن این گمان ناخوش، هر انسان میهن دوست ایرانی را در چاهی از تیرگی و تباهی می اندازد و دمی به سکوت تلخ وادارش می کند؛ سکوتی که به ما یادآور می شود، فردوسی نه فقط پدر حماسه سرایی و بزرگ ترین حماسه سرایان جهان، که به گونه ای پدر زبان و خرد پارسی و نگهدار و نگهبان پیشین و حتی امروزین آن است. حق بسیار بزرگی را که او بر گردن ایرانیت، ایرانیان بوده و زنده و نیامده دارد به حق نمی