قول فلاسفه و حکماست که فصل انسان با دیگر موجودات «قوه نطق» است. به عبارت ساده تر، آنچه باعث می شود انسان از مقام حیوان به انسان ترقی کند، این است که او می تواند اندیشه کند و اندیشه خود را با ادای کلمات یا نگارش آن به دیگران بفهماند.

مسلم است آدمی با دو قوه شر و خیر قوی خود از این نعمت خداوندی هم استفاده ای دوگانه می کند، هم آن را در طریق خیر به کار می گیرد، درس می دهد و درس می خواند، با شعر و ادبیات انس می گیرد، دعا می کند و به دیگران دلداری می دهد و هم این که از زبان و بیان خود برای زدن طعنه و نیش به دیگران یا غیبت و تهمت بهره(!) می جوید. بدزبانی و ناسزاگویی هم بهره نادرست دیگری است که برخی آدمیان از زبان خود می برند.