داور در دقایق پایانی دیدار با استقلال پنالتی واضح روی «که به» را نگرفت تا تماشاگران ما فریاد بزنند: «داور اه اه!» اولاجمعیتی که این شعار را دادند، حدودا 50 نفر بودند و دوما در عرف ورزش این کلمه فحش نیست. شاید این فریاد در یک محفل سیاسی فحاشی محسوب شود اما در ورزش این طور نیست.

اینکه بگویند مدیر باشگاه نسبت به رفتار تماشاگران مسوول است و باشگاه باید به این دلیل جریمه شود، بحث قشنگی است اما شرط و شروطی دارد. زمانی می توان باشگاه را نسبت به عملکرد تماشاگران مسوول دانست که کنترل تماشاگران، بلیت فروشی و این مسائل در اختیار باشگاه باشد، صندلی ها شماره دار و معلوم باشد که چه کسی در چه جایی نشسته است.

چیدمان داوری در کمیته داوران تعریف خاصی دارد. آنها هر بازی را که بخواهند آن طور که لازم است، از آب درمی آورند. کارشناسانی هم که در تلویزیون حاضر می شوند هوای داوران را دارند. جامعه یی که بخواهد به هر طریقی برابر دیگران از خود دفاع کند، رو به زوال می رود.

داوری بخش عمده یی از فوتبال است که دست فدراسیون و سازمان لیگ نیست و دست افراد دیگر است. اگر این طور پیش برود، ناچار می شوم اتفاق های پشت پرده را فاش کنم!

آقایان تهدید می کنند که اگر مصاحبه اعتراضی بکنیم، برخورد می کنند. اصلاما را ترور کنند، اعدام کنند! گویی کم کم خود را در جایگاه قضا قرار داده اند. اختیارات کمیته انضباطی در حد همین کمیته است. فکر می کنند که در چه حدی می توانند تصمیم بگیرند؟ نمی توانند کسی را از خدمات اجتماعی محروم کنند. متاسفانه فدراسیون فوتبال ملوک الطوایفی اداره می شود.

در بحث فوتبال فقط یک جا باید پاسخگو باشد و آنجا سازمان لیگ است. اکنون هر کمیته یی برای خود تصمیم می گیرد و کسی پاسخگو نیست. هر هفته شاهد ده ها اشتباه داوری هستیم. می خواهند همه تیم ها را قتل عام کنند.

لغو دیدارهای تدارکاتی تیم ملی فوتبال هم از بی عرضگی فدراسیون است. کار در فدراسیون بی ارزش شده و لابی های ارزش پیدا کرده اند. متاسفانه فدراسیون کارها را خوابانده است. اگر شروع کنم به حرف زدن و حرف دلم را بزنم، جامعه فوتبال از غصه گریه اش می گیرد. خدا مرا لعنت کند که همچنان در فوتبال مانده ام و اینها را می بینیم. هر چه سکوت می کنیم، هر کاری دل شان می خواهد می کنند!

مدیرعامل داماش گیلان