تردیدی ندارم که «محمد چرمشیر» وفادارترین و پرکارترین فرد از نسل سوم نمایشنامه نویسان ایرانی است. وفادار از این بابت که جز نمایشنامه نوشتن و تدریس نمایشنامه نویسی کار دیگری نمی کند و پرکارترین هم از این بابت که حجم بسیاری از نمایشنامه های ایرانی دودهه اخیر از نمایشنامه های او تشکیل شده است. جز این دو خصلت که داشتنش آرزوی هر کسی می تواند باشد، جرات و جسارت و تجربه گرایی بودن «محمد چرمشیر» از او نویسنده ای ساخته که در هر اثر تازه ای که خلق می کند باید منتظر اتفاق تازه ای باشیم. گذشته از اینکه این اتفاق را می پسندیم یا خیر، نفس این اتفاق مهم است که برای ادامه حیات نمایشنامه نویسی ما امری محتوم است و گذشته از همه اینها «چرمشیر» نمایشنامه نویسی است که بیشترین ارتباط را با کارگردان های آثار خود پیدا می کند، تا جایی که ایده آنها را مبدل به نمایشنامه می کند و به گونه ای از نمایشنامه نویسی اجرایی یا ازپیش کارگردانی شده می رسد که در نوع خود بسیار نو و مدرن به نظر می رسند.

او شاید تنها نمایشنامه نویسی باشد که تا به این حد هم ساز و هم آهنگ با کارگردان آثارش است و به همین علت تنها کسی است که آثارش را کارگردانی شده می نویسد و از این بابت نمایشنامه نویسی است با فهم و درک بالایی از کارگردانی تئاتر. نمایشنامه های او از دایره ادبیات صرف بیرون می زنند و وارد جهان تئاتر و اجرای زنده می شوند. به همین دلیل او تا این حد در تئاتر ما حضور دارد. حضوری که غنیمت است و ستایش برانگیز. برمی خیزیم به احترام این حضور و شادباش می گوییم برای زادروز این حضور.

حضور تو در صوب این سنگلاخ

دیار مرا نعمتی شد فراخ*

* شعر از نظامی

*نویسنده و کارگردان تئاتر