آقای ایوبی برای شروع کار خیلی خوب عمل کردند؛ می ماند شناسایی مشکلات و جست وجوی راه حل ها و ورود به کار اجرایی. آنگونه که من می فهمم آنچه این بخش از کار را آسان و ممکن می کند ترسیم یک چشم انداز بومی از سینمای ملی است. چشم اندازی که می تواند ما را در شناخت واقعیت های جاری یاری کند و به طراحی یک نقشه راه مناسب بینجامد. اصلی ترین منبع سرمایه برای سینمای ملی کدام است؟ بر این اساس مناسبات تولید فیلم باید از چه قراردادها و قواعد و قوانینی تبعیت کند؟ جایگاه توزیع فیلم در سینمای ایران کجاست؟ با توجه به وضعیت سینماداری در بخش خصوصی و دولتی کشور، چه نظامی از نمایش برای فیلم های ایرانی مناسب تر است؟ قلمرو ابتکار عمل اصناف سینمایی و جامعه اصناف تا کجاست؟ رابطه مجموعه سینمای کشور با نهاد های پیرامونی مثل ارشاد، تلویزیون، حوزه و شهرداری باید چگونه رابطه ای باشد؟ با ناامنی سرمایه، رهاشدگی تولید، ابهام در جایگاه توزیع، بی سامانی نظام نمایش و انزوای طولانی اصناف، سینمای ایران در شرایطی قرارگرفته که بازار آن از هم پاشیده و سرقت قاچاق و نمایش های غیرقانونی آن را از نفس انداخته است. به نظر می رسد کوتاه کردن دست سارقان و قاچاقچیان از بازار ویدیوی خانگی و احیای رایت های از دست رفته و بازگرداندن نظارت قانونی بر بازار نمایش از عاجل ترین ضرورت هایی است که به هر شکل سینمای کشور به آن مبتلاست. گمان من این است که آقای ایوبی با احترام و اتکایی که به اهالی سینما دارد، مدیری مناسب برای پیمودن این راه نه چندان آسان است.