آرام از پله ها پایین آمد، اتاق در سکوت فرورفته بود، دوربین گام هایش را ضبط می کرد، به آخرین پله که رسید دوربین همچنان تصویر برمی داشت، نگاهی به میزچیده شده، نگاهی به قاب عکس، لیوانی که از روی میز برداشت و در آخر، چشمانش را مستقیم به دوربین دوخت: «کات، عالی بود». همان نخستین برداشت بی نقص بود و ثبت شد... او «او» بود؛ ستاره سینمای اکشن؛ از سعید راد سخن می گویم...

از 1350 با فیلم «فاتحین صحرا» به سینما آمد، بعد از انقلاب چند سالی ماند اما سال 60 رفت. ولی غربت را تاب نیاورد و بازگشت. سال 1383 با فیلم «دوئل» دوباره برپرده سینما دیده شد...

غربت که بود،پشت تاکسی نشست و رانندگی کرد، ستاره فیلم عقاب ها در تورنتو نان بربری می پخت. سعید راد با این روایت از روزهایی که دور از خاکش درد غربت را تحمل می کرد به گفت وگو با ایران نشست: «آقای مارتین اسکورسیزی آمد سراغم، گفتم اسمم باید صدر ستاره های فیلم باشد، باهم به توافق نرسیدیم، من هم بازی نکردم.» این ازجمله ادعاهای خنده داری است که خیلی از ایران رفته ها می گویند، ادعاهایی بی اساس، این خبرها نیست،سینمای هالیوود آنقدر گسترده است که ما در آن گم هستیم. قصه های واقعی «سعید راد»- ستاره فیلم های اکشن- را فردا دوشنبه در صفحه کافه ایران گروه فرهنگ و هنر بخوانید.

گروه فرهنگ و هنر