«دهلیز» نخستین تجربه کارگردانی «بهروز شعیبی» یکی دیگر از فیلم های چندسال اخیر سینمای ایران درباره قصاص است که این بار نگاه شریف و انسانی به قصاص دارد. بهترین مزیت فیلمی مانند «دهلیز» این است که قصد ندارد با جیغ و فریاد اشک تماشاگر را دربیاورد. با اینکه موضوع و ژانر فیلم پتانسیل چنین کارهایی را دارد. فیلم «دهلیز» می کوشد از راه های دیگری مثل نشان دادن رابطه پدر و پسر خلاهای احساسی فیلم را پر و تماشاگر را درگیر کند. در اصل فیلمساز تلاش کرده پاشنه ملودرام فیلم را روی پسربچه ای شیرین و برانگیختن حس ترحم نسبت به پسری که پدرش در آستانه اعدام است بچرخاند تا گریه و زاری کردن مادرش جلوی خانواده مقتول برای گرفتن رضایت!