1- شبحی فوتبال ایران را دربر گرفته است. شبح نوستالژی دهه 60. قهرمانان ما کماکان فوتبالیست های آن دورانند. فوتبالیست های برآمده از زمین های خاکی و بعضا کوچه ها و خیابان های آسفالته. باموهایی نه ژل خورده که ژولیده و تارهای سبیل. با مرام و«مردانه» و البته «خاکی». کسانی که ادعا می شود اگر امروز بازی می کردند میلیاردها قیمت داشتند و می توانستند هم بازی مسی و رونالدو باشند. هم آنهایی که به قول فوتبالی ها روی یک دستمال دریبل می زدند. فوتبال آنها فوتبالی بود از جنس غریزه و البته عشق. به راستی منشا آن هم استعداد چه بود؟ چرا دیگر فوتبال ما پدیده ندارد و ستارگان لیگ برترش کسانی اند که نزدیک به چهار دهه از خدا عمر گرفته اند؟