«اصولگرایی» و «اصلاح طلبی»، اضلاع یک هندسه واحد و اندام های مکمل و هماهنگ پیکره ای منسجم و یگانه اند. آنچه هر از گاه، مایه «رقیب» شمرده یا «جدا از هم» قلمداد شدن دو طیف سیاسی مذکور می شود، محصول قرائت های سطحی و عرضی یا خوانش های افراطی و شتابزده، از متن این ذات مشترک و جوهره یکتاست. «اصلاح طلبی»، یک سازوکار نهادینه در سرشت «اصولگرایی» است؛ چنان که می دانیم بزرگ ترین انحراف منتسب به جنبش «اصلاح طلبی» در ایران، همان است که به اختصار، با ترکیب وصفی «اصلاحات آمریکایی» شناخته می شود. در این ترکیب، اصلاح طلبی، حرکتی هدایت شده از سوی بدخواهان خارجی جمهوری اسلامی ایران و خودفروختگان داخلی آنها در راستای