فضای بیم و امید بخش پیوند بیمارستان مسیح دانشوری را فرا گرفته بود. دو پسر جوان روی تخت بیمارستان برای سفری طولانی آماده می شدند. کمی آنطرف تر چشمان اشکبار پدر و مادری پیر بدرقه راه مسافران زخمی شان بودند. پدر دست به کمر گذاشته بود و می گفت بعد از مرگ ناگهانی پسر کمرش خم شده و نمی تواند قد راست کند.

می گفت برای داود نقشه های زیادی داشته و می خواسته خوشبخت شدن او را ببیند. پسرم 19 سال بیشتر نداشت اما در کنار تحصیل کمک به من را فراموش نمی کرد و هر روز از مدرسه به باغ می آمد و به من کمک می کرد. این ها گفته های مردی است که نمی توانست روی پاهای خودش بایستد. او پس از امضای برگه اهدای تمام اعضای بدن پسرش گفت: سه فرزند دارم. داود پسر و فرزند اول من بود.