مجمع عمومی سازمان ملل متحد که مهم ترین رسالتش را برقراری و استمرار صلح و ثبات در جهان می داند، مکان ویژه ای برای گفت وگو به منظور کاهش منازعات و تنش ها در سطح جهان است. در واقع بسیاری از راهبردهای مهم جهانی که به تثبیت صلح و تفاهم ملل کمک کرده حاصل مذاکرات و گفت وگوی مجمع عمومی سازمان ملل بوده است، اگرچه طرح مواضع یک سویه و در بعضی موارد حتی افراطی در این مجمع سابقه داشته و نمی توان این امر را انکار کرد. سال ها پیش طرح موضوع گفت وگوی تمدن ها از طرف رییس جمهور وقت کشور آقای سیدمحمد خاتمی فرصتی را برای ایران و جامعه جهانی به منظور برقراری گفتمان ملی و بین المللی فراهم آورد. ولی نه در عرصه ملی و نه در عرصه بین المللی آنگونه که باید از این فرصت استفاده نشد و متاسفانه تندروی ها در هر دو طرف امکانات بسیاری را از ایران و جهان گرفت. اما رای مردم ایران در 24 خرداد 92 به تغییر، اصلاح و اعتدال دوباره ظرفیتی را ایجاد کرد که این گفتمان در سطوح داخلی و خارجی بازسازی شده و به کاهش تنش ها و آسیب ها منتهی شود. همچنان که آقای دکتر روحانی در مقاله واشنگتن پست و آقای خاتمی در مقاله گاردین مورد اشاره قرار داده اند؛ ما به پیشواز رویدادی استثنایی می رویم تا به پشتوانه مردمی نظام و نقش تعیین کننده کشور در مناسبات منطقه ای و بین المللی به حل و فصل دیپلماتیک هسته ای با حسن نیت و رعایت حقوق متقابل میان طرفین برابر نزدیک شویم. این فرصت می تواند تندروی ها را به حاشیه رانده و افق امیدبخشی را در جهت حفظ منافع ملی ترسیم کند.