حجره نشین مدرسه علمیه آیت الله یثربی که عشق به علوم و معارف، او را به حوزه کشاند و بر سر سفره اهل بیت(ع) نشاند، تنها روزهای جمعه به خانه می آمد و به همین منوال در مدت پنج سال تحصیل موفق به اتمام سطح یک یعنی اتمام لمعتین گردید. دفترچه خاطرات و محاسباتش را که می نگری، گلواژه هایی از او می یابی که نشان می دهد نماز شبش ترک نمی شد و برای همه الگو و اسوه بود. او خوب درس می خواند، خوب می فهمید و خوب هم عمل می کرد. شبی یکی از دوستان شهیدش در خواب به او می گوید: «حسین ما نامت را در آنجا ثبت کرده ایم.»

«حسین حمیدیان» راهی را در زمان خود برگزید که اولیای خدا حسرت لحظه هایی از آن ایام را داشتند؛ یعنی مجاهدت در سنگرهای خاکی و مشاهدت چهره های افلاکی! او در هر قدمی از بیابان معرفت قدحی می نوشید تا شهادت را بر او ارزانی داشتند «طوبی لهم و حسن مآب». او اولویت اعزام را در جانب غرب دید و به سنندج اعزام شد. روزها به پاسداری و شب ها به بیان احکام و عقاید می پرداخت و بعد هم در کمین دشمنان زبون می نشست. مدت یک ماه در پادگان سنندج خدمت کرد تا در اثر درگیری در همان پادگان به شدت مجروح شد و سپس به شهادت رسید.طلبه بسیجی شهید «حسین حمیدیان»، سال 1341 در کاشان متولد شد و در 1362/1/30 در سنندج به شهادت رسید.