در نیمه مهر 1307 در کاشان به دنیا آمد و 52 سال بعد، در اول اردیبهشت 1359 در تهران درگذشت. شاعر و نقاش بود و شعرهایش به زبان های بسیاری از جمله انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه شده است. بیماری سرطان خون باعث شد او در میان دیوارهای سپید بیمارستان پارس تهران آخرین شعر زندگی اش را بسراید: مرگ! این شاعر کاشانی در سال 1330 نخستین مجموعه شعر نیمایی خود را به نام مرگ رنگ منتشر کرد. در سال 1332 از دانشکده هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد و نشان درجه اول علمی را دریافت کرد. در همین سال در چند نمایشگاه نقاشی در تهران شرکت کرد و نیز دومین مجموعه شعر خود را با عنوان زندگی خواب ها منتشر کرد. در آذر 1333 در اداره کل هنرهای زیبا (فرهنگ و هنر) در قسمت موزه ها شروع به کار کرد و در هنرستان های هنرهای زیبا نیز به تدریس می پرداخت. او آسیا را زیر پای خود گذاشت و سفرهای زیادی به هندوستان، پاکستان، افغانستان، ژاپن و چین داشت. مدتی در ژاپن زندگی کرد و هنر «حکاکی روی چوب» را در آنجا فراگرفت. همچنین به شعر کهن سایر زبان ها نیز علاقه داشت: از این رو ترجمه هایی از شعرهای کهن چینی و ژاپنی را انجام داده است. او در تابستان 1336 از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به پاریس و لندن رفت ودر مدرسه هنرهای زیبای پاریس در رشته لیتوگرافی نام نویسی کرد. او سپس به ایران بازگشت و از مهر 1340 شروع به تدریس در هنرکده هنرهای تزیینی تهران کرد ولی در اسفند 42 از کلیه مشاغل دولتی کناره گیری کرد و تنها به شعر و نقاشی پرداخت. برخی کتاب ها درباره اوست: «تا انتها حضور»، «سهراب مرغ مهاجر» و «هنوز در سفرم»، «بیدل، سپهری و سبک هندی»، «تفسیر حجم سبز»، «حافظ پدر، سهراب سپهری پسر، حافظان کنگره»، «نیلوفر خاموش: نظری به شعر سهراب سپهری» و «نگاهی به سهراب سپهری».