گزارشی از تلویزیون در بخش خبری20:30 و «آیتم صرفا جهت اطلاع» پخش شد درباره فردی که نقشی در فیلم «بچه های آسمان» مجید مجیدی داشت؛ که حال به چه کاری مشغول است و از این دست گزارش های افسوس و حرمان خوردن. نکته ای اما در ادامه گزارش فوق وجود داشت و در حقیقت برای تکمیل گزارش نویسی از «فکتی» استفاده شد که، مراد این چند خط، پرداخت به فاعل آن است. مجری برنامه که ید طولایی در استفاده از این میانبرهای بجا دارد و در هیچ برنامه ای هم نمی گوید که به قول فلان کس یا فلان شعر و نامی از گوینده و سراینده و آفریننده آن نمی نماید، شعر و صدای جناب «هوشنگ ابتهاج» را پخش می کند؛ «ارغوان شاخه همخون جدا مانده من/آسمان تو چه رنگ است امروز؟»

خب تا اینجای کار می توان نوشت که ایرادی ندارد و در جای خود هم بسیار قابل تحسین است، چه در بزنگاهی خاص استفاده از کلام و موسیقی بزرگان بسیار هم نیکو و پسندیده است. صحبت اما بر سر آن است که چرا برنامه سازان ما و مجریان و گویندگان محترم؛ هیچ اشاره ای به آفرید گاران چنین آثاری ندارند! بر رادیو و تلویزیون حرجی نیست که نام بزرگان شعر و موسیقی این دیار را، به درستی در برنامه ها معرفی نمی کند، بحث اما در مورد چنین گزارش هایی است و خرده به تهیه کنند گان و گویند گان است که دست کم، در فرصتی که پیش آمده بر فرض مثال بگویند به قول و صدای استاد«سایه»! واقعا تمنای بزرگی است این خواهش؟! چطور مجری محترم دلش به حال «نابازیگر» سال های دور یک فیلم می سوزد؛ اما برای شاعر بزرگ این وطن، لختی زمان نمی گذارد که بگوید راستی خالق این شعر کجاست که من از سروده اش استفاده کردم؟! صحبت در این کج سلیقگی ظاهرا «آب در هاون کوبیدن» است که به قول خود جناب سایه:

سایه بس کن که دردمند و نژند/ چون تو در بند روزگار بسی ست!