یکی از آرزوهای بنده به عنوان گرداننده مجله و شب های «بخارا» این بود که روزی روزگاری استاد «سایه» را مجاب کنم که رضایت به برگزاری یک شب برای ایشان بدهند. این آرزو در طول شش سال با من همراه بود تا اینکه عصر روز یکشنبه، پنجم آبان تحقق پیدا کرد و شبی را به اتفاق ایشان با حضور بزرگان شعر و موسیقی ایران چون شفیعی کدکنی، سیمین بهبهانی، شهرام ناظری، داریوش طلایی و... برگزار کردیم. استاد «سایه» بدون تردید در خاطره جمعی تمام فارسی زبانان جهان حضور موثری در شادی ها، غم ها و حرمان ها داشته است. چطور می شود در پیروزی های درخشان ملی ما چه در جبهه های جنگ، چه در دیگر میادین بی اختیار شعر «ایران ای سرای امید» با صدای توانای استاد شجریان را به یاد نیاوریم یا در مواقع غم وغصه به هر دلیلی به یاد «در این سرای بی کسی...» زمزمه نکنیم. چگونه می شود بر کوه ها و دشت های ایران گذر کرد و در سحرگاهان و شامگاهان «تو ای پری کجایی» را درون و بر لب نخوانیم. همان طور که استاد شفیعی کدکنی گفته اند: «شعر سایه امروز در زمره امثال ثایره درآمده است» و کمتر شاعری در بین معاصران ما این موهبت نصیبش شده است که قالب سروده هایش در کوچه و خیابان، در کوه ها و دشت ها، در وطن و غربت اینچنین مورد اقبال قرار گرفته باشد. این نقطه درخشانی است در شب های «بخارا» و بی شک «شب سایه» ستاره درخشانی در آسمان شب های «بخارا» خواهد بود.