اگر نبود عاشقی...

ای همیشه های ساکت خیال

با رعایت نگاه گنگ!

من

نسیم ساکن دو کوچه آن طرف ترم

می دهی مرا مجال؟

٭ ٭ ٭

واقعیت از شما

شمای بی حضور

اهل قبور

سال های سال / دور مانده ام... از همان گذشته های دور

بغض خسته ای

تپیده در گلوی جراتم

جسارتم!

هر چه گفتنی است / گفته اند

فقط

هزاره های درد را

مرور لازم است

برای عاشقی

فقط کمی

غرور لازم است

کجا نوشته اند:

«عشق»

میوه حرام آدم است

شان آفرینش چهره ها

غم است / گریه ها فقط

جاری چشم های ناب ماتم است»؟!

کجا نوشته اند:

«عشق سد بودن و سرودن است

مرگ لحظه های ماندن است.»

کجا نوشته اند:

«عشق، احتیاط!»

اگر نبود عاشقی

هیچ شاعری

بهانه های خویش را

غربت شبانه های خویش را

حجم شادمانه های خویش را

حس شاعرانه های خویش را

لحظه های نوش و نیش را

نمی سرود

اگر نبود عاشقی

آدمی

- این یکی دو مشت گل -

بدون دل

ماندنش محال بود

اگر نبود عاشقی

کسی نبود!

پس چگونه ممکن است

عشق را رها کنیم؟

یا که «عین» و «شین» و «قاف» را

از حروف زندگی

جدا کنیم