بی گمان گسترش نظام های تامین اجتماعی و حمایت از قشرهای آسیب پذیر، به بخش تفکیک ناپذیری از وظایف دولت مدرن تبدیل شده است. تجربه یکصدساله اخیر نظام سرمایه داری نیز نشان می دهد که حتی در خاستگاه تاریخی نظام بازار آزاد گریزی از این مساله نبوده است و در کشورهای سرمایه داری ماهیت دولت ها به تدریج به سوی سوسیال دموکراسی رفته است؛ به گونه ای که عملا در برخی از کشورهای توسعه یافته تا هشت دهک جمعیت به شیوه های مختلف مشمول دریافت نوعی کمک یارانه ای هستند. دانش اقتصاد با بسط های خیره کننده خویش در دهه های اخیر نشان داده است که هم بهبود کارایی سراسری یک اقتصاد و هم ارتقای سازوکار بازار بدون گسترش زیرساخت تامین اجتماعی، امکان پذیر نخواهد بود.