«امروز مادرم مرد. شاید هم دیروز، نمی دانم. تلگرافی به این مضمون از خانه سالمندان به دستم رسید: مادر درگذشت؛ خاکسپاری فردا. تقدیم احترامات. این معنایی ندارد. شاید دیروز بود.» رمان بیگانه شما را با این جمله هولناک و ضربه زننده وارد دنیایی می کند که گویی آدم هایش با مجازات دهشتناک تری روبه رو هستند؛ تو باید مدام فعل بیهودگی و بی امیدی را تکرار کنی تا رنج زندگی کردن را جرعه جرعه بنوشی. جهانی که در آن توگویی زیر پای سوژه خالی است و ناتوانی او در غیبت خودش – قبل از تولد و بعد از مرگ - بازنمایی می شود و از خاستگاه و جایگاه او می پرسد. اما اشتباه نکنید، «بیگانه» هم سرانجام در بازی همگانی شرکت می کند، اگر مورسو نیز همچون سیزیف از بی معنایی، معنا بسازد.