1 حسین(ع) با این توصیف در زیارتنامه آمده است که: یا من رضاه من رضی الرحمان و سخطه من سخط الرحمان، ای کسی که رضای تو، رضای رحمان بود و خشم تو از خشم خدای رحمان.

امام در تمام لحظه ها و صحنه ها جز رضای خدا نمی جوید و جز از او نمی گوید. همین ویژگی به او استواری و مقاومت شگفت می بخشد که در مقابل آن همه زخم و ضربه بایستد و با همه عطش و غربت و درد بجنگد و دشمن را درهم بشکند.

2 رفتار امام در این لحظه ها و روزهای پیش از پیکار، گواه مدیریت همه سو نگرانه اوست. ایشان هم به خیمه ها سر می زند و با آرامش سخن می گوید و همراهان را برای آینده آماده می کند (آمادگی برای پذیرش شهادت امام و پس از آن اسارت و رنج های کوه شکن کوفه و شام) و هم انتقال رسالت و مسئولیت خویش به فرزند بزرگوارش را ادا می کند و در کنار آن، رزم در رزمگاه را در غریبانه ترین لحظه ها پی می گیرد.