جاودانگی. این میل غریب آدمی در تمام طول تاریخ بوده است و شاید تنها تمایلی که از قدرت و ثروت در ذهن انسان ها افزون تر رخ می نموده. این میل بی نهایت را انسان ها اغلب با اکسیر کتابت به کیمیای ماندگاری پیوند زده اند. چه آن زمان که شاهی فاتح بر سنگ نبشته یی فتوحاتش را حک کرده، چه امروز که مربی بزرگی جاودانگی اش را نه در تعداد کاپ های قهرمانی که در بدل ساختن سالیان زیستش در سطور کتاب می جوید.

در کشور ما نمونه های بسیاری را می توان یافت که ستاره ها، هنرمندان، کسانی که اصطلاحا «سلبریتی» نامیده می شوند پس از کسب نهایت شهرت یا اعتبار فزونی این نامداری را با انتشار کتاب به تمامیت می رساندند. بازیگران مشهور سینما را می شناسیم که با ترجمه آثار ادبی خارجی به یک هماوردی فرهنگی دست می یازند تا به این ترتیب خود را صاحب هنر و سوادی شایسته تر نشان دهند. از نیکی کریمی تا ترانه علیدوستی که با ترجمه آثار خارجی خود را وارد حیطه یی تازه می کنند و اعتبار سینمایی خود را رنگی فرهنگی و اندیش ورزانه نیز می زنند. جالب اینکه علیدوستی اتفاقا کتابی از آلیس مونرو را ترجمه کرده است. برنده جایزه نوبل ادبی امسال. یا رضا کیانیان که علاوه بر به رشته تحریر درآوردن نظراتش درباره بازیگری در غالب کتاب، وارد حوزه اجتماعی (این مردم نازنین) نیز شده است. بر این مثال ها می توان فعالیت های ادبی عباس کیارستمی را نیز ضمیمه کرد: چه با آن موافق باشیم و چه موافق نباشیم. نکته این است که بر فرض مثال نیکی کریمی همان گونه که با گام برداشتن به سوی کارگردانی سعی دارد مسیر هنری اش را اعتلابخشد به عنوان دغدغه یی جدی ورود به حیطه کتاب را مسیر راه و مدنظر قرار می دهد. بر این فهرست بسیار می توان افزود از جمله بهاره رهنما که ادبیات داستانی را حتی از فعالیت های بازیگری اش جدی تر می شمارد.

سری که در این نکته نهفته همان اکسیر کتاب است که جاودانگی، افتخار و اعتبار اجتماعی را در کنار هم داراست. این قدرت چنان سترگ می نماید که حتی نامداران دیگر عرصه های هنری را به خود فرا می خواند و آنها را به طبع آزمایی در این حیطه وامی دارد.