امامت اصلی از اصول دین است که با پذیرش آن لامحاله نبوت و توحید هم پذیرفته می شود. امام خلیفه پیامبر است و مگر می توان امامت را قبول داشت و نبوت را نه؟ نبی فرستاده خداست و مگر می توان نبوت را پذیرفت و توحید را منکر شد؟ پس پذیرش امامت، پذیرش توحید و نبوت را هم به همراه دارد. وقتی کسی امامت را پذیرفت، باید این اعتقاد در قلب و عمل او بروز و ظهور داشته باشد. در قلب باید معتقد باشد که امیرالمومنین و سایر معصومین امام او هستند و در تمام شوون زندگی باید به روش های آنان اقتدا کرده و آن حضرات را الگوی خویش قرار دهد. اما شعائر و جلوه های بیرونی تشیع که از طرف حضرات معصومین تاکید بلیغی بر آنها شده در دو