فرانسه با توجه به میراث استقلال گرایی «دوگلی» یکی از پایه های شکل دهنده سیاست خارجی اتحادیه اروپا حتی بعد از 1999بوده است. این کشور چه در دولت های راست و میانه رو «گلیستی» و چه در دولت سوسیالیستی مثل میتران، به سیاست «شکوه» دوگل وفادار مانده بود. این روند تا دولت سارکوزی ادامه داشت؛ رییس جمهوری که هدفش از سفر به واشنگتن را به دست آوردن قلب دوباره مردم آمریکا و «مریلین مونرو» را اسطوره فرهنگی خوانده بود. چنین روند تنزلی در دوره سوسیالیست های کنونی نیز ادامه دارد و این روزها فرانسه را آماج انتقادهای شدید از موضع گیری هایش در مورد سوریه و حتی ایران قرار داده است.