سال های زیبایی و زخم، سال های پر و پرنده، سال هایی که دل ها همه به آسمان ختم می شد، سال هایی که دست های سرشار از عاطفه، به مرز دعا نزدیک تر بودند. هیچ دلی زیر بار غم عشق خم نمی شد. آسمان چسبیده به زمین از حرارت دل هایشان گر می گرفت. فرشته ها از آبی چشمانی می نوشیدند که سال ها جانب خدا می باریدند و شعر - روزان و شبان - چون فواره ای کوچک - کنار حوض دلشان، با دلتنگی هایشان می جوشید.

مهربان بودند و سایه بان - دمی در فراز بودند و دمی در فرود - سجود بود و صعود - در ازدحام فاصله و قافله، صبور بودند و جاده ها برای رسیدن به گام هایشان با اشاراتی عجیب به انتها می رسیدند. جاده ها را پایانی بود و دامنی، اما دل اینان کهکشان بود و مه نشان، تا رسیدن به خدا، کنار همان جاده ای که رنگین کمان ها به نقاشی مشغول بودند.