لطفعلیخان با دیدن چهره غمبار شهر دلش افسرد. از شش ماه پیش در سلول، شب و روزش در تاریکی یکسانی گذشته بود، تابش نور خورشید چشم هایش را نیش می زد و هنوز به روشنی روز عادت نکرده بود. در سایه کنار خیابان به دیوار تکیه داد و به تماشا ایستاد. نمای شهر دلگیر و آزاردهنده بود. دیگر چون گذشته نه شلوغی و جمعیتی به چشم می آمد و نه از دکان های پر رفت وآمد و آواز فروشندگان خبری بود و نه از همهمه مشتریان. دکان ها و حجره ها بسته و گذرها خلوت مانده بود.گاه گرسنگانی با چهره هایی تکیده و استخوانی از راه می رسیدند که قامتی خمیده و چشم هایی کم فروغ داشتند و در خیابان های پوشیده از زباله پی چیزی می گشتند و یا نعش مردگان را زیر و رو می کردند، موش ها بودند که بی هیچ هراس به هر طرف می دویدند و با دیدن جسد یک انسان و یا لاشه