آن روز، شماری از سپاهیان اسلام که به جهاد رفته بودند، در بیابان داغ و تب دار با تشنگی دست و پنجه نرم می کردند. ذخیره آب تمام شده بود و چشمه و چاهی نیز در میان نبود. یکی از رزمندگان، اندک آبی را که در مشک مانده بود به لب های رزمنده تشنه و توان از دست داده ای نزدیک کرد. پرسید؛ مگر خود تشنه نیستی؟... تشنه ام، اما تو را به نوشیدن سزاوارتر می دانم... آب را به دیگری برسان که او در نوشیدن از من بایسته تر است و آن دیگری به دیگری حواله کرد و... واقعه نویسان صدر اسلام آورده اند که در آن واقعه، هیچیک از رزمندگان سیراب شدن خویش را به دیگری ترجیح نداد و سرانجام تمامی آنان، تشنه به شهادت رسیدند.