از جمله بحران های کنونی جامعه ایرانی که قابلیت تبدیل شدن به یک فاجعه زیست محیطی و بهداشتی را دارد بحران زباله هاست. شاید مبالغه آمیز به نظر آید اما آمارها و ارقام مربوطه حکایت از آن دارد که اگر روند کنونی افزایش تولید زباله در کشور ما ادامه یابد با توجه به رشد جمعیت شهری از یک سو و افزایش مصرف کالاو تولید زباله از سوی دیگر در آینده ای نه چندان دور یکی از مشکلات اجتماعی جامعه ما همین زباله ها خواهد بود. بحران زباله نه تنها محیط شهرهای بزرگ بلکه محیط زیست طبیعی بیرون شهر ها را هم به شدت تحت تاثیر قرار داده تا حدی که می توان به شوخی یا جدی گفت هر ره گم کرده در کوه و بیابان با دنبال کردن رد زباله ها می تواند خود را به مبدا یا مقصدی برساند و از سرگشتگی نجات یابد. اگرچه پیشرفت های فناورانه و نیز گسترش بی سابقه کلانشهرها الزامات گریز ناپذیری را به زندگی بشر امروز تحمیل کرده که از جمله آنها تولید انبوه زباله هاست اما اگر کمی دقت و احساس مسوولیت به خرج دهیم این آسیب را تا حد زیادی می توان کاهش داد. اولارعایت یک الگوی مصرف مناسب علاوه بر همه محاسن، از جمله صرفه جویی قابل توجه در هزینه ها، می تواند میزان زباله های تولیدشده را به شدت کاهش دهد. ثانیا تفکیک زباله ها به گونه ای دقیق و برنامه ریزی شده می تواند به بازیافت سریع و کم هزینه و پرسود آنها کمک کند. تحقق چنین وضعیتی نه رویایی محال است نه چندان دشوار. کافی است نهادهای مدیریت شهری در این زمینه دارای برنامه ای جامع و منظم باشند و شهروندان نیز عادت های خود را در زمینه مصرف کالاو دورریز زباله اصلاح کنند. هیچ یک از دو فقره یادشده امری دشوار و دور از دسترس نیست. هم در گذشته جامعه خود ما تجربه های خوبی در این باب هست و هم دیگر جوامع پیشرفته امروز الگوهای موفقی پیش چشم ما می نهند. کافی است اراده ای برای اصلاح و محافظت از محیط زیست در همه ما موجود باشد و این اراده البته متوقف بر آگاهی دقیق و عمیق نسبت به ابعاد و وجوه موضوع است. گروه های مرجع در گسترش این آگاهی به عنوان شرط ضروری اصلاح، به همان اندازه که تاثیرگذارند مسوولیت نیز دارند.