نظام کنونی لبنان که بر مبنای توافقنامه طایف (سال 1989) و بعد از جنگ های داخلی این کشور تنظیم شده است، هم اکنون به یک مرحله پایانی رسیده است و با اتمام دوران ریاست جمهوری میشل سلیمان باید در این کشور یک جمهوری جدید تاسیس شود. این درحالی است که لبنان هم اکنون نه دولت دارد و نه مجلسی که به صورت فعال عمل کند.

نظام کنونی لبنان به دلایلی که همگان می دانند کارآیی خود را از دست داده است. شکاف های دینی و طایفه ای و مذهبی و عشایری و حزبی و رهبران سیاسی گوناگون همه و همه موجب شده تا وطن را که اصلی ترین عامل وحدت بخش همه افراد یک جامعه است، فراموش کنند. از این رو باید دولتی عادل و قوی و مدرن و دموکراتیک در لبنان شکل گیرد که بتواند تمام بخش های ملت را به صورت مساوی مخاطب خود قرار دهد و قوانین را اعمال کند. کشمکش های کنونی و تاکید بر گرایش های طایفه ای خلایی را به وجود آورده است که از مدتی پیش همچنان استمرار پیدا کرده و با وجود معرفی نخست وزیر دولتی نمی تواند شکل گیرد.

اما شروع یک مرحله جدید نیازمند آن است که لبنانی ها گذشته را فراموش نکرده و از آنها به اندازه کافی درس گرفته باشند. درحال حاضر میشل سلیمان رییس جمهور لبنان تلاش می کند تا پایان دوره ریاست جمهوری اش دولتی جدید تشکیل دهد. اما اگر نتواند چنین دولتی تشکیل دهد با رفتن او خلاموجود، گسترده تر خواهد شد.

برخی از ناظران دودلیل برای ادامه این وضعیت در لبنان بیان می کنند: یکی عدم تمایل طرف های بین المللی برای دخالت در امور لبنان و صدور قطعنامه ای که امنیت و ثبات این کشور را مورد حمایت قرار دهد. زیرا آنها فقط می خواهند بحران ها و درگیری های این کشور به همین صورتی که هست اما به شکلی کنترل شده باقی بماند و مساله دوم بحران سوریه و سرریز آن به لبنان است که به نظر نمی رسد حتی در کنفرانس ژنو2 نیز بتوان برای آن راه حلی پیدا کرد. زیرا اختلافی که هم اکنون بین طرف های درگیر در سوریه به چشم می خورد به گونه ای است که به باور بعضی ممکن است این کنفرانس برای به نتیجه رسیدن ماه ها به طول انجامد.