1- هر صبح وقتی به قصد کار روزانه از خانه بیرون می روم، اولین کارم این است که از خیابان باریک محل زندگی ام سری به سمت راست، به سمت شمال بچرخانم و به اندازه ای که باریکه خیابان، کوه های شمال تهران را در قاب گرفته، به کوه ها نگاهی بیندازم. این نگاه متقاعدکننده نیست؛ هرچند، چیزکی از احوالات روز را نمایان می کند. تصویر اصلی، درست در میانه پل میرداماد رخ می نماید. آنجاست که می فهمم اوضاع روز از چه قرار است. پرده مه دود تا کجای کوه ها بالاآمده است. روزهایی را که کوه ها از این فاصله نه چندان دور به کلی دیده نمی شوند، با نگرانی و دلواپسی شب می کنم. این قرار پاییزه و زمستانه من است. در بهار و تابستان