منتقدان سینمایی و رسانه های گروهی اروپای شرقی عقیده دارند دوستی اروپای غربی و آمریکا با صنعت سینمای اروپای شرقی، دوستی یکطرفه است.

براساس این دوستی یکطرفه، هنرمندان غربی فقط تا آنجا با همکاران اروپای شرقی خود همکاری و همراهی می کنند که به نفعشان است و از بابت آن سود می برند. در همین رابطه است که در نشریات شرق اروپا مطالب زیادی درباره علاقه مفرط غربی ها به سالن های نمایش سینماهای کشورهای اروپای شرقی نوشته اند و می نویسند؛ پس از سقوط دولت های کمونیست در کشورهای اروپای شرقی و بازشدن درهای این کشورها به جهان غرب، فیلم های آمریکایی و اروپای غربی هجوم خود را به سالن های سینماهای این منطقه آغاز کردند، بازار فروش خیلی خوب برای محصولات غربی ایجاد شد و در حالی که تا قبل از این سودی از بابت فروش فیلم های خارجی در جدول گیشه نمایش سینماهای اروپای شرقی نصیب فیلم های غربی نمی شد، ناگهان سود خوبی بابت این فیلم ها نصیب هالیوود و صنعت سینمای اروپای غربی شد.

تحلیلگران اقتصادی سینما از این رقم سود و فروش خوب به عنوان یک «سود مرده» یاد می کنند. در شرایطی که کسی تصور یک فروش و موفقیت خوب مالی تازه برای محصولات پر سروصدای هالیوودی نمی کرد، ناگهان درهای تازه ای به روی کمپانی های بزرگ فیلمسازی آمریکایی باز شد.

این سود کلان، سود اضافه ای بود که نصیب تهیه کنندگان آمریکایی می شد. حتی از راه رسیدن یک بازار جدید سینمایی فروش برای محصولات هالیوودی در چین (با بیش از یک میلیارد جمعیت) باز هم اهمیت بازار اروپای شرقی کمرنگ نشد.

منتقدان سینمایی اروپای شرقی می گویند باید به دنبال راهکارهایی بود که صنعت سینمای غرب فقط به جدول گیشه نمایش اروپای شرقی نظر نداشته باشد و کارهایی انجام دهد که به نفع صنعت سینمای بومی این کشورها هم هست.