این زن می گوید: «باهمه می گفت و می خندید اما چشمانش در آدم رسوخ می کرد.»

حتی مردان هم قربانی این نگاه می شدند و هیچ کس تاب مقاومت در برابر آنها را نداشت. مهندس فوزی شلهوب می گوید: «ما قادر نبودیم به چشم هایش خیره شویم. ناگهان نگاهش بر روی هر فردی که متمرکز می شد وحشت برش می داشت، حتی اگر به او لبخند زده باشد!»

صدام خیلی به ظاهرش توجه می کرد. به گونه ای که می گویند 400کمربند داشت و کفش های بسیار که بعضی از آنها پاشنه دار بود و گاه میخ این کفش ها آزارش می داد و او مجبور بود با زخم هایش کنار بیاید. خزانه صدام مملو از انواع و اقسام لباس ها بود مثل چاه های نفت عراق که هرگز خالی نمی شود. خیاط شخصی او یک ارمنی تبار به نام سرکیس سرکیسیان بود. او مدل های جدید لباس را همیشه دنبال می کرد؛ مدل هایی که در بزرگ ترین پایتخت های جهان طراحی شده بود.