بر همگان روشن است که در ایران تولید انواع وسایل فلزی تا چه پایه پیشرفته بود. بنابراین جای شگفتی نیست که با عناوینی چون «استاد نقره کار»، «استاد زرگر»، «استاد رویگر» و استادانی دیگر در زمینه فلزکاری مواجه شویم. امضای این استادان در کلیسای نسطوری موید آن است که نمایندگان مجتمع یا کارگاه های مشهور، ثروتمند در شهر و دیار خویش نزد مقامات دولتی از نفوذ و اعتبار فراوانی برخوردار بودند.

برگرفته از کتاب ن. پیگولوسکایا، شهرهای ایران در روزگار پارتیان و ساسانیان، ترجمه عنایت الله رضا، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی