سی ام دی ماه دو اتفاق مهم در ایران افتاد. اتفاق اول به حوزه سیاست خارجی مربوط بود و آن آغاز روند اجرای توافق هسته یی ژنو بود. توافقی که بیشتر از آنچه انتظارش برود تاثیراتش را در شرایط روحی و اقتصادی ملت نشان خواهد داد. اما اتفاق دوم به حوزه ورزش مربوط بود. حوزه یی که میلیون ها نفر از مردم علاقه مند ایران را با خود درگیر می کند و با هر موفقیتی شادی و شعف عمومی به دست می آید.

انتخابات کمیته ملی المپیک پس از 14 ماه تاخیر و تعویق در حالی در این روز برگزار شد که ماه ها بود حاشیه های آن فضای مدیریت ورزش ایران را تیره کرده بود. روابط کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و پیش تر سازمان تربیت بدنی به عنوان دو سازمان مدیریتی ورزش کشور در تمام این سال ها از یک تابع سینوسی تبعیت کرده اند. متاسفانه اختلافات بین این دو دستگاه در سال های اخیر وارد فاز تازه یی هم شد و کار تا درگیری کارکنان دو مجموعه هم بالاگرفت. این پیشینه منفی باعث شده بود تا ذهن علاقه مندان به ورزش هم نسبت به انتخابات 30 دی مثبت نباشد. بحث عدم دخالت دولت و وزارت ورزش در انتخابات کمیته ملی المپیک برای برخی باورپذیر نبود اما خوشبختانه آنچه روز دوشنبه اتفاق افتاد نمادی از دموکراسی بود. همان طور که دولت تدبیر و امید با رای مردم در یک انتخابات آزاد و با شرایط برابر برای تمام کاندیداها در جایگاه خدمتگزاری قرار گرفت هر انتخاباتی که در زیر مجموعه این دولت برگزار می شود هم باید از این اصول پیروی کند. به اذعان شرکت کنندگان در این انتخابات و اذهان عمومی این انتخابات دموکراتیک ترین انتخابات تاریخ ورزش ایران بود. حتی دوستانی هم که نتوانستند برای قرارگرفتن در جایگاه های مورد نظر از مجمع رای لازم را بگیرند بر آزاد و سالم بودن این انتخابات تاکید دارند. پیش تر همواره مدیران ورزشی دولت در انتخابات کمیته ملی المپیک اعمال نظر می کرده اند و تلاش می کردند تا گزینه های مورد نظر خود بر کرسی های این کمیته بنشینند، اما آنچه از مشی و منش دولت اعتدال بر می آمد برگزاری یک انتخابات آزاد و برابر بود که به یاری خدواند متعال و رفتار متعهدانه همکاران وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک برای نخستین بار در سی ام دی ماه به دست آمد.

وزیر ورزش و جوانان