در مواجهه با کتاب «دردی به نام من» (نوشته هادی حسینی نژاد، انتشارات نگاه، 1392) که دربردارنده مجموعه 60 ترانه است، باید به یک پرسش بنیادین پاسخ گفت: آیا ترانه آن گونه شعری مستقل یا ارزشمند است که بتواند در کتابی گرد آید؟ برای ذهنی که خو کرده است تا ترانه را صرفا جزیی یا زیرمجموعه یی یا عنصری از یک قطعه موسیقی باکلام بپندارد، تصور ترانه فارغ از الگوی مصرف گرایانه یی که با موسیقی، به ویژه موسیقی پاپ و عامه پسند، گره خورده است، امری ناممکن خواهد بود. بر حسب چنین الگویی، ترانه (Lyrics) صرفا مجموعه یی از چند واژه است که به یک آواز (song)