دن دیگو در این فیلم کاراکتری نیست که دو چهره از خودش به نمایش گذارد. دیگر از شخصیت پارادوکسیالی که یک وجوه شخصیتی وی جوانکی ترسو است که اغلب و هنگام حمله زورو، پشت میز ها و صندلی ها پنهان می شود خبری نیست. زورو شهامتی که هیچ جلوداری ندارد بروز نمی دهد. عدالت زورو یکی از بدترین روایت های سینمایی این کاراکتر افسانه ای است. شخصیت ها بشدت غلو آمیز هستند و فاصله ای عمیق میان «فیلم» و «داستان» آن وجود دارد که در کارگردانی نیز خودش را نشان می دهد. نماهای درشت وسترن سبب می شود از تمرکز روایی در صحنه های پر تنش «میزانسن هایش بیش از آنکه در خدمت درشت نمایی» قهرمان پردازی ها باشد، خبری نباشد. حتی حرکت های دوربین در میزانسن های درخدمت روایت داستان قرار دارد و به جای تمرکز روی این شخصیت افسانه ای شاهد جدال های وسترنیزه شده هستیم.