تصویر دانش آموزان مدرسه شیخ شلتوت مریوان و معلم دلسوز آنان در صفحه اول «شرق» وقتی که نقش بست؛ جان تازه ای به جامعه ما داد؛ جامعه ای که خسته از ناهنجاری ها و آسیب های اجتماعی است. هر روز در صفحه حوادث مطبوعات کشوری، اخبار ناگواری از کودک آزاری، قتل، خشونت و... دیده می شود. جامعه رنجور ما نیاز به حرکت معلم و دانش آموزان مدرسه ای در مریوان داشت تا بار دیگر به انسانیت و کرامت انسانی بیندیشیم؛ قدر هم را بدانیم؛ به زیبایی همزیستی آرام و به مدارا و عطوفتی که در جامعه ما ریشه دارد برگردیم. حرکت دانش آموزان و معلم مریوانی با لباس و شلوار کردی، نشان داد همه انسان ها، واحد هستند. رنگ، نژاد، زبان، مذهب و مانند اینها موجب برتری یکی بر دیگری نخواهد شد. در انسانیت، آنچه ملاک عمل است؛ همدردی، همراهی و همبستگی در آلام و دردهای یکدیگر است. کردستان، سرزمین من، سرزمین زیبایی انسانی، عشق، دوستی، عطوفت و مهربانی است. دریاچه زریوار مریوان، سراسر موج دوستی و شادمانی است از ارزش ها و فضیلت های انسانی. اهالی سرزمین من، اهل برابری و برادری اند. خشونت در کردستان جایگاهی ندارد. امروز مریوان و دیروز آن کودک کامیارانی بود که برای نجات سه دانش آموز که در رودخانه ای گیر کرده بودند خود را به رود زد و آنان را نجات داد. تابلوی زندگی جامعه ما با این تصاویر است که جان و طراوت می گیرد. کتب عدیده تاریخی و اجتماعی را وقتی ورق می زنیم، ملاحظه می کنیم که جای جای ایران چنین بوده است. ما فرزندان نیکی و خوبی هستیم. گفتار نیک و کردار نیک به همه ما ایرانیان، پندهای نیکی داده است. اسلام هم این را دوچندان کرده است. همگرایی ایرانیان در کردار نیک، زبانزد است. ما ساکنان سرزمین خورشید هستیم نه سرزمین ناهنجاری اجتماعی. تورم و گرانی اگرچه حیات را بر ما سخت کرده است اما کردار معلم و دانش آموزان مریوانی حیات را بر ما گوارا و شیرین کردند. نتیجه خوبی در پی همدردی، همراهی و همبستگی است.