بهمن فرزانه هم از آستانه گذشت. آهسته، یا شاید هم رقص کنان، در راهی گام برداشت که یک بار، پیش تر، آن را تا به انتها رفته و به سلامتی از آن بازگشته بود. به آن سوی خط زندگی: به دیار فراموشی: به غربت ظلمت: ماکوندو.

1 - آیا مگر ترجمان آن نمایش برآشفته و هیبت انگیز ماکوندو، از رقصیدن با مرگ چیزی کم داشت؟ آن رقص ناخجسته توفان ناگهان، که ماکوندوی مارکز را - در هر بار تا به آخر خواندن سالکی از تبار انسان، در مکانی ناپیدا از تاریخ و در نقطه یی نامعلوم از آینده- به کام خویش فرو می میراند، تا سال ها، چه بسا تا زمان باقی است، دیری خواهد پایید. و ماکوندو شاید یگانه گوشه فراموش شده این جهان باشد که در