آنچه ما در طول این سال ها از عملکرد مجلس یا دیگر بخش های سیاسی کشور دیده ایم، نوعی دیده بانی اشتباهات دیگران است. آنان معمولامی کوشند با کشف قصور و تقصیرها در حوزه های مختلف، مسببان را در صحن مجلس مورد انتقاد قرار دهند و توضیح بخواهند. یادم نمی آید مجلسی ها در طول این سال ها، به شکلی خارج از روش سیاستمداران به هنر و دنیای هنر نگاه کرده باشند. کمتر سیاستمداری را می توان یافت که به مسایل و مشکلات جامعه با دید درازمدت و کلان بنگرد اما تا دلتان بخواهد حرف های کلی زده می شود که در عملکرد کلی مملکت هیچ نقشی ندارد. مجلس در تصویب و تایید بودجه فرهنگ کشور نقش مهمی دارد اما اگر نگاهی به این بودجه بیندازید خود گویا نوع نگاه مجلسیان به حوزه فرهنگ کشور است. من تعجب نمی کنم از کم بودن این بودجه چراکه اصولامعتقدم فرهنگ حوزه فراموش شده کشور است و برای بسیاری، ازجمله مجلسیان موضوعیت ندارد. تفکر روزمره سیاسیون چه در مجلس و چه در بخش های دیگر، دامنگیر حوزه های فرهنگ و هنر هم شده، بنابراین نمی توان انتظار داشت برنامه هایی چون کنفرانس بین المجالس یا هر برنامه مشابه دیگری، گرهی از کلاف مشکلات فرهنگ باز کند خصوصا وقتی که در این زمینه هیچ برنامه جامعی وجود ندارد، مثلاهیچ گونه پیش بینی خاصی برای دیدار هنرمندان سینمایی کشورهای شرکت کننده در حاشیه این کنفرانس انجام نشده و نمی شود. در این دیدگاه برگزاری چنین برنامه ها و نشست هایی تنها یک فعالیت سیاسی است و اگر هم در چنین گردهمایی هایی از فرهنگ سخن گفته می شود، صرفا برای تزیین همان بخش سیاسی است.