از علیشاه مولوی یک خودکار آبی به من رسیده که پسرش میسا به یادگار به من هدیه کرد. این خودکار که هم اکنون دارد این سطرها را می نویسد با من خواهد ماند. یک جلد کتاب «کاملاخصوصی برای آگاهی عموم» با امضای علیشاه مولوی به تاریخ 3/11/90 هم برایم مانده است. در روزها و سال هایی که خواهد آمد- اگر زنده باشم- بارها صفحه اول این کتاب را خواهم گشود و به دستخط علیشاه خواهم نگریست. هر بار صفحه یا صفحاتی را به طور اتفاقی خواهم خواند. در این لحظه کتاب را می گشایم و ورق می زنم. دستم در صفحه 115 آرام می گیرد و این سطرها را می خوانم: «می توان به رود گفت برگردد/ ماهی افتاده در کرانه را بردارد/ ولی/ به مرگ نمی توان