گروه تاریخ اقتصاد- دزدان و آدم لخت کن های ساکن خندق ها دسته ای هم جماعت کفن دزدها بودند که روزها در قبرستان ها گردش می کردند و قبور مرده های تازه را نشان می گذاشتند و شب ها آن جا را می کندند و کفن هاشان را می ربودند و بسا خلاف های غیرانسانی دیگر که از آنان به ظهور می رسید!

پس از آن کفن دزدها از بس مورد طعن و لعن مردم و منبری ها واقع شدند، کفن پوشی را به جای کفن دزدی برگزیدند و آن نیز به این صورت بود که شب ها چیز سفیدی مانند کفن سر تا پا می پوشیدند و در گورها و گودال های معابر و قبرستان ها مانند قبرستان سر قبر آقا (قبرستانی در سمت غرب ابتدای جاده شهرری مخصوص فقرا) که محل عبور و مسیر مردم محلات جنوب شهر امثال گذر حاج غلام علی و گذر صابون پزخانه و کوچه سیاه ها و مثل آن بود مخفی می شدند و چندان که راه گذاری نزدیک می شد، برمی خاستند و بی حرکت در برابرش قرار می گرفتند و در همان ترس و هراس بر او می آویختند و جیب بغلش را خالی می کردند و جامه هایش را به غارت می بردند تا آنجا که این کفن پوش و کفن پوشی چنان ولوله و وحشتی در دل مردم شهر انداخت که از مغرب به بعد کمتر کسی بیرون از خانه و در کوچه و معبر پیدا می شد و حتی ماموران حفاظتی نیز از برخورد و ماموریت مقابله با آنها سر باز می زدند و شانه خالی می کردند، مخصوصا که بیشتر مردم آنها را مرده های جان به سری تصور می کردند که دچار عذاب الهی شده اند و گور به گور شده اند.

منبع: تهران قدیم، جعفر شهری