اسباب شان گوشه ای از کوچه «داوری» پهن بود، جمع وجور شده، مثل چهارزانوزدن میهمان ها. اما آنها میهمان «نظام آباد» نبودند؛ چندسالی است که اجاره نشین همین محله اند و هر سال، مورد اجاره شان آب رفته تا رسیده اند به این ساختمان کوچک و قدیمی که اجاره اش ماهی 600 هزارتومان بود و حالاحتی همین سقف نم کشیده را هم نداشتند! مرد تکیه داده به وسایل خوابش برده بود با جدولی نیمه کاره در دست و زن آن طرف به خواب رفته؛ مثل چوپان هایی که گله شان وسط توفان گیر می کند و هر کدام در گوشه ای به خواب می روند تا گرگ شبیخون نزند. جمعه ای که گذشت، 48 ساعت از ریخته شدن اسباب شان به کوچه گذشته بود و زن می گفت که در این دو روز،