در مطلب قبل، قرار شد، در کوران بررسی سرگذشت تیره و تار مفهوم «عینیت مسئولانه/منصفانه/انتقادی» که قرار است در مقابل نسبیت گرایی و عینیت باوری پوزیتیویستی قرار گیرد و نمی گیرد، جایگاه کتاب «جامعه شناسی ایران؛ جامعه کژمدرن» را در سیر بازی اصلاح طلبان با نسبیت گرایی بررسی کنیم.

گفتیم که اصلاح طلبان از ابتدا، پایه های تساهل دینی دوم خردادی را بر نسبیت گرایی سروشی بنا نهادند. در مرحله دوم، اسلام گرایان، به سهم خود، نسبیت گرایی را در مورد مفاهیم اصولی روشنفکر اعمال کردند، شاید روشنفکران متوجه عمق خطای خود در نسبیت معرفت دینی شوند؛ و در مرحله سوم، اصلاح طلبان، به جای درس گرفتن از اثرات وخیم نسبیت گرایی، تلاش کردند تا در یک موضع دو گانه، نسبیت گرایی را در حیطه دین محدود کنند، و بر دگم های روشنفکری غربی اصرار نمایند.