طولانی ترین سفر برای عکاسی، سفری است که برای ثبت تصویر از معدنچیان می شود! حالاهفته یی می شود که پس از بازگشت به آن فکر می کنم و چیزی غیر از این به نظرم نمی رسد. متر و مقیاس این ادعا به مسافتی که رفته ام نیست به اثری است که ثبت شده. تصویرها پیاپی، پررنج است: لحظه یی که به پایان رسیده و اثری که به پایان نرسیده.

هیبتی معجزه گون، آسمانی اثیری از نقطه و نور و پرتو فانوس هایی که از پایان ناپذیری صیادان زمین خبر می دادند: مرواریدی میان صدف!

از عجیب ترین اتفاق ها این است که مردانی میان زمین ایستاده اند. قد برافراشته اند. وقتی در برابرت می ایستند چشم تنگ می کنند و با تمرکزی دردناک از دور نگاهی عمیق به تو می افکنند. این نگاه همان اثری است که از آن لحظه گریخته. پرت شده تو صورت بیننده. باری که بر دوش افکنده. فشاری جانفرسا از دریای بیکران سال هایی که فسیل شده، ژوراسیک یا هرچه بیش و پس از آن. گناه از هوا بود و یا چرک سینه و خستگی و یا از همه آن سال ها که روی همه تلنبار شده بودند! خط به خط زندگی هایی که طاق شده بودند البرز شرقی را: انگار کن الهامی قرین ناکامی.