هنگام ظهر از گلدسته مسجد جامع شهر قزوین صدای اذان بلند شده بود و خیابان های شهر داشت خلوت می شد، پهلوان و حیدرقلی بیک در لباس روستاییان با شتاب از میان رهگذران به سوی بازار سر پوشیده شهر می رفتند و با دنباله دستارهایی که بر سر داشتند نیمی از چهره شان را پوشانده بودند و سعی می کردند سوءظن گزمه های افغان پراکنده در شهر را بر نینگیزند. زن همسایه پیرزن روز قبل، در بازگشت از قصر سلطنتی قزوین نامه ای از نازگل برای پهلوان حیدر آورده بود. این زن آرایشگر وقتی از قصر بیرون آمده بود با چهره ای برافروخته از هیجان یکراست به خانه پیرزن رفته و نامه ای را که عطر گل یاس می داد، به پهلوان داده بود.