این اتفاق خوبی نیست که وقتی از داریوش مهرجویی و سینمایش حرف می زنیم همان ابتدا بگوییم خدا را شکر «اشباح» ناامید کننده نیست و نسبت به «نارنجی پوش» و «چه خوبه که برگشتی» یک سر و گردن بالاتر است. این که مهرجویی به نقطه ای در کارنامه خود برسد که سینمایش در یک قدمی فاجعه قرار بگیرد و علاقه مندانش همین که او به سقوط تن نداده است خوشحال باشند، جای شادمانی ندارد.

مهرجویی همیشه با متر و معیار قله، سنجش و قضاوت می شد، نمی توان او را در دامنه سینما جای داد. با این حال اشباح را می توان بازگشت مهرجویی به سینمای قصه گویش دانست که این بار نیز در یک اقتباس ادبی کم و بیش موفق بوده است. بعد از سارا این